Misschien had ik afgelopen zaterdag te hoge verwachtingen, maar ik ging naar mijn weten naar de crème de la crème wat betreft provocatief coachen. Het jaarlijks terugkerend congres voor provocatieve coaches met DE twee Nederlandse grondleggers. Must be good, dacht ik.
Vanuit de Wageningsche Berg, met een lekker zonnetje en prachtig uitzicht over de Nederrijn, kon de ochtend niet beter beginnen. Om 10.30 uur zaten we met zo’n 70 mensen in een congreszaal en werd de zaal gevuld met stampmuziek. De twee grondleggers liepen in te overdreven goud glimmende jasjes handjes schuddend door het publiek naar het podium. De drie kwartier die daarna volgde werd gevuld met een soort vage talkshow waarbij drie mensen op het podium werden geïnterviewd. Ik keek naast mij en mijn vriendin was na vijf minuten al ‘uit getuned’. Na tien minuten zei ze: “Ik wil hier weg.”
Provocatief coachen is met warmte de ander coachen en daarbij gebruik je veel humor en daag je de ander uit. Maar eerst zoek je verbinding. En ook in groepen. Ik voelde geen verbinding. Wel met mijn vriendin naast mij. Maar als ik zoiets zou organiseren zou ik niet starten met een interview dat helemaal nergens over ging, maar wél met een interactief spel of een leuke opdracht in groepjes zodat mensen met elkaar in verbinding gaan staan. Daarmee creëer je wat mij betreft een basis, waar je als organisator en deelnemer de hele dag plezier van hebt.
Eén van de geïnterviewden kwam wel met nuttige informatie op het podium en gaf iets moois aan het publiek. Hij liet zien wat provocatief coachen voor hem betekent. Hij had twee ballen meegenomen. Een ronde bal en een rugbybal. Hij maakte contact met iemand in het publiek en gooide de ronde bal naar de persoon en die mocht hem weer teruggooien. Vervolgens deden ze dit met een stuit. Hij zei: “Dit is traditioneel coachen. Het is voorspelbaar.” Toen pakte hij de rugbybal en zei: “Ik ga deze bal met een stuit naar je gooien.” De persoon in het publiek en ook de anderen er omheen gingen anders zitten. Hij wierp de rugbybal en die kwam bij iemand anders terecht en hij werd niet gevangen. “Dit is provocatief coachen. Je gaat actiever zitten, je zet jezelf schrap en je weet niet wat je te wachten staat.”
Spreker drie had drie zinnen spreektijd gehad. Het publiek mocht achteraf bepalen wie het ‘beste’ was, de winnaar kreeg een spuuglelijke beker. Na de ietwat vreemde start, begon de eerste workshop. In verschillende zalen werden drie workshops gegeven. Mijn vriendin ging naar een workshop over het provocatief coachen van mensen met moeilijk gedrag. Ik ging naar een workshop van de goeroe. Ik aanschouwde twee demo’s die best prima waren, maar ook hier voelde ik geen verbinding en niet genoeg passie. Ik had al tientallen filmpjes gezien van wat hij op het podium deed. Het ligt vast aan mij, maar ik had er meer van verwacht.
Terwijl ik naar het restaurant liep voor de lunch, kwam ik mijn vriendin bij de koffiecorner tegen. Haar workshop was nog bezig, maar zij hield het voor gezien. Die beste man bleek op monotone toon een deel van de DSM-5 te hebben voorgelezen en een niet al te beste demo gegeven te hebben. De lunch had ook het niveau van de dag. We maakten een korte heerlijke wandeling door de Belmonte Arboretum.
Voor de tweede workshop ging ik naar goeroe 2. Er werd een theoretisch verhaal verteld over de Formule van Appelo, er volgden twee korte demo’s en daarna mochten wij zelf in tweetallen gaan oefenen. Ik had die dag al veel mensen om mij heen horen zeggen dat ze nog niet eerder iets met ‘provocatief’ gedaan hadden. Ik denk dat er een hoop context miste. Hij kon mijn aandacht niet vangen met die formule en bij het oefenen miste er een hoop randvoorwaarden.
Op naar workshop drie. ‘Provocatieve coaching met muziek.’ Heerlijk, wat een verademing! Albert Berman, had deze workshop op alle manieren die hij maar wilde kunnen geven en dan was het hoe dan ook goed en fijn geweest. Want hij zocht verbinding met iedereen, hij deed het met passie en met pure oprechtheid. Daarnaast was het ook nog eens erg grappig, confronterend en gezellig. Hij startte met zijn gitaar en zong improviserend voor iedereen een stukje. “Hey Esther, jij hebt heel provocatief je naambordje op z’n kop…” Vervolgens vertelde hij kort wie hij is, wat hij doet en dat hij verder geen provocatieve opleiding gedaan heeft. Voor mij was hij de meest provocalieve persoon van de dag.
Klassikaal kregen we een grappige opdracht op het nummer: ‘Het leven is kut’ van Jeroen van Merwijk. Aan één vrouw werd vervolgens haar lievelingsnummer gevraagd én gedraaid, waardoor er een emotioneel moment was. Daarna mocht ieder een instrument pakken. De keuze was reuze. We gingen met elkaar een lied spelen. Ik had een gitaar gepakt en de eerste minuut speelde ik de akkoorden na die Albert speelde. Maar toen ik na een tijdje om me heen keek, zag ik hoeveel lol iedereen had en speelde ik gewoon maar wat akkoorden en lachte en genoot ik mee met het plezier dat we met elkaar hadden. Vooral de attributen die ‘officieel’ geen instrument zijn, creëerden het grootste plezier. Het biggetje, heerlijk knorrend, het was hilarisch. Na het lied vroeg Albert: “Waarom heeft het instrument jou gekozen?” Ik zei: “Deze gitaar heeft mij gekozen omdat hier wat stof zit en hij vind het fijn als ik dat eraf veeg.” Albert: “Zo, dus jouw huis is lekker schoon en ik zag dat je mijn akkoorden nadeed, je hebt lekker vertrouwd een instrument gepakt wat je al kent.” Dit werd met warmte gezegd en dit was een goede spiegel.
Tenslotte mochten we in tweetallen aan de slag. Je mocht aan de ander vragen wat diegene bijzonder maakt en er een kort liedje over maken en deze klassikaal presenteren. Met een trommeltje zong ik: “Hey Hanny, waarom ben je zo lekker gewoon gebleven?” Waarop zij met een viool reageerde: “Lekker gewoon!” Dit was een echte workshop! Waarbij in korte tijd de diversiteit van zijn onderwerp werd tentoongespreid.
Na de deels teleurstellende dag weet ik één ding zeker: Ik ben zóóó blij dat ik de opleiding bij de ZoetZuur Kumpany volg en volgende week weer mag smullen van al het ‘provocaliefs’ bij Bregje.
Esther de Boer.
