Vijf sterren voor De Wijk de Wereld De Wijert

De Wijk De Wereld, een inkijkje in het leven van de inwoners uit een wijk in Groningen. Afgelopen weekend was het jaarlijkse theaterspektakel in de Stadsschouwburg. Ditmaal was de wijk De Wijert aan de beurt.

De Wijk We Wereld is een heel tof theateridee, waarbij de inwoners uit een wijk samen theater maken, verbinden en hun wijk op een mooie en kwetsbare manier op de kaart zetten. Drie avonden spelen mensen uit de wijk hun verhaal. De Wijk de Wereld heeft de afgelopen jaren diverse voorstellingen gemaakt met bewoners van Selwerd, de Korrewegwijk, Beijum, de Oosterparkwijk en Lewenborg.

Afgelopen zaterdagavond mocht ik genieten van de mensen uit De Wijert. De professionele theatermakers dagen zichzelf uit door een theaterstuk te maken dat door leken gespeeld wordt. Ik weet het niet, maar ik stel mij zo voor dat het project de inwoners op de hoogte brengt en vraagt wie interesse heeft om een rol te vervullen. Na opgave wordt er gekeken wat de talenten zijn van de mensen uit de wijk. Ik denk dat de theatermakers vervolgens letterlijk de wijk ingaan en een stuk maken gebaseerd op de historie van de wijk en de rugzakken en talenten van de inwoners.

En daar komt altijd iets uit. En hier kwam zeker iets uit! Iets heel moois. Ze hebben de kracht van de individuele inwoners ontdekt en samengevoegd tot een prachtig theaterstuk waar alles in terugkwam.

We werden bij de ingang van de Stadsschouwburg verwelkomd met liedjes gezongen door een groep dames uit De Wijert onder leiding van drum en gitaar. We werden in drie groepen verdeeld en ik mocht via de artiesteningang naar binnen. De eerste twee delen werden op het podium gespeeld.

In het eerste deel stond een grote groep mensen met bouwvakkershelmen onder en op steigers. Bij binnenkomst creëerden zij een ritme door met plamuurmessen tegen de steiger en met houten palen op de grond te tikken. Ze vertelden, zongen en speelden over de bouw en de wegwerkzaamheden in en om de Wijert. Met plamuurmessen, tonnen, een saxofoon, accordeon, piano en andere instrumenten ontstonden er fantastische beats en liedjes. Ik werd geraakt door de diversiteit aan mensen op het podium en de samenhang.

Terwijl het podium werd omgebouwd, speelde de getalenteerde pianist een prachtig stuk.

In het tweede deel dansten een stuk of acht dames in broekpakken. Heel gedurfd keken ze je recht in de ogen aan. Het was krachtig en grappig met veel energie.

In groepen mochten we de zaal verlaten. Het Stadsschouwburg was zo omgebouwd dat we via trappen op lekkere stoelen terechtkomen. Deel drie was ontroerend. Een Nederlandse theatermaker zat op het podium en een vrouw stond naast hem op een doek een kast te schilderen. Hij vertelde in het Nederlands en stelde de juiste vragen. Zij gaf in haar moedertaal antwoord en wat ze zei konden we lezen via ondertiteling. De Russische gevluchte kunstenares woont nog maar een half jaar in de Wijert. Ze vertelt over haar jeugd en dat zij geen vrijheid had in Rusland om haar gevoel in kunst te uiten. Wat mij vooral is bijgebleven is: "Jullie denken misschien dat het niet altijd zo is, maar als ik de deur uit ga zie ik een eenheid. Jullie Nederlanders zijn een eenheid."

In het café van de Stadsschouwburg werd ons een glas water en een snack aangeboden, gemaakt door een vrouw uit Marokko die allang in De Wijert woont, terwijl de pianist een mooi lied speelt en onze tourguide een lied zingt.

We mogen weer aan de wandel. Op naar het vierde en het vijfde stuk. Met scheepstouwen spelen vier stoere mannen een stuk wat je op veel manieren kan interpreteren. Ik interpreteer het als zijnde: meningsverschillen, maar uiteindelijk samen naar de oplossing.

Er wonen veel Molukse mensen in De Wijert. Zij krijgen alle ruimte voor het slot van de avond. Jonge kinderen springen om en om op een trampoline terwijl de volwassenen muziek maken en zingen. Een Nederlandse man vertelt hoe hij als kind verbroedert raakt met deze bevolkingsgroep in de Wijert.

Dit was echt theater! Muziek, zang, ontroering, humor, absurdisme en samen. Vijf sterren voor deze voorstelling! Ik eindig deze column met een zin die gezegd is door één van de spelers: "Liefde is samen de vorm creëren en daarbij ruimte laten voor de inhoud."

Esther de Boer.